რავინ იცის,საიდან მაგრამ თრაკიის მეფეს რომ კაციჭამია ულაყები ება თავშალში, ეს ყველას პირზე ეკერა.მეფის მტერი თუ ავის მსურველი,ვინც კი მეფეს აწყენინებდა, ამ ულაყების კერძი ხდებოდა. ყველა ერიდემეფე დიომიდე მთლად ტირანად გადაქცეულიყო. მეფე დიომიდე მთლად ტირანად გადაქცეულიყო.
ჩემმა გემმა თრაკიისკენ აიღო გეზი, რათა მე მომეღო ბოლო ამ თავ აშვებულისათვის. როგორცკი ჩავედი მაშინვე სასახლისკენ გავეშურე და გვირგვინოსანს თავი წარვუდგინე.
-შენს სტუმართ მოყვარეობაზე ბევრი ნსმენია, მეფეო,მიამიტი გამომეტყველებით მივმართე მე,მინდავიცოდე შენს ჭერ ქვეშ თუ გამთევინებ თქო.
-რასაკვირველია ეშმაკურად მომიგო დიომიდემ.
-იქნებ სადილობამდე ცხენებიც გაგვეჭენებინა,ჩემს ლამაზ ქვეყანასგაჩვენებდიო.
-დიდი სიამოვნებით,- და გავყევიმეფეს თავლაში.
-ქალღმერთმა ჰერამ უჩვეულო საჩუქრებით დამასაჩუქრა,მითხრა მეფემ და კარი გახსნა,თან მე მიბიძგა,
-მხოლოდ შენ შეემდეგ სტუმარო.
-არა,რას ამბობ,მეფეო, ჯერ შენ მიბრძანდი,-მე მეფე თავლაშჳ შევაგდე და კარები ჩავურაზე.
უცებ ჭიხვინისა და ფლოქვების ხმა გაისმა,მერე ყველაფერი უცებ მიჩუმდა და მერე თავზე წამომდგარი შვიდი ულაყი დავინახე.ულაყებს სისხკიანი დრუნჩები ჰქონდათ და ავადმყოფებს ჰგავდნენ.მეფოს კვალოც აღარსად ჩანდა.
-აბა რა გემო მეფეს ექნებოდა?-ვკითხე მე ცხენებს
-იქნებ ახლამაინც ისწავლოთ,რომ ხორცი არ უნდა ჭამოთ.
-მერე ულაყები გარეთ გავიყვანე,მდელოზე, დაცხენებმაც ბუსნოს კვნეტა დაიწყეს.მას შემდეგ ერთხელაც აღარ უჭამიათხორცი და სიცოცხლის ბოლომდე უვნებელ და ჩვეულებრივ ცხენევად დარჩნენ.
